Geleneksel Türk Okçuluğu Eğitimi

Osmanlı’da okçuluk eğitimi verilen üç kurum bulunuyordu. Bunlar sivil talimhaneler, askeri talimhaneler ve okçular tekkesiydi. Bu eğitim alanlarında öncelikle kişiye özel bir antrenörle hafif bir yay ile çekiş antrenmanlarını yaparak kişi daha sonra okçuluk yeteneklerini daha ileri seviyeye taşıyabiliyordu.

Geleneksel Türk Okçuluğunda Başparmak Çekişi

Başparmak çekişinde başparmak kirişi sarar ve diğer parmaklar da başparmağı etrafını sarıp daha güçlü ve sabit bir şekilde kirişi çekilmesini sağlar. bu çekiş tekniği sayesinde ok yayın üzerinde sabit duruyor ve hareket halinde atış yapmayı da mümkün kılıyor.

Geleneksel Türk Okçuluğunda Kullanılan Aksesuarlar

Geleneksel Türk okçuluğunun gelişim süreci boyunca çeşitli yardımcı aksesuarlar belirmiştir. Bunlardan en önemlisi zihkir denilen ve kirişi çeken parmağa takılan okçu yüzüğüdür. Bir diğer aksesuar kısa okları daha uzun mesafelere atılabilmesi için kullanılan siperdir.

Geleneksel Türk Okçuluğunda Kullanılan Okların Özellikleri

Geleneksel Türk okçuluğunda kullanılan okların gövdeleri iğne yapraklı ağaçlardan yapılırdı. Osmanları döneminde gövdeleri bambudan olma okların da kullanıldığı biliniyor. Modern okçulukta alüminyum ve karbon kullanarak da ok üretiliyor.

Geleneksel Türk Okçuluğunda Kullanılan Teknikler

Geleneksel Türk okçuluğu kirişin başparmak yardımıyla geriye çekilmesine dayanır. Savaşçı at üzerindedir ve düşman ile arasındaki mesafeyi kendisi ayarlar. Ancak Türk okçuluğunda ekipman hareket halindeyken de bu derece verimli atışlar yapacak şekilde geliştirilmiştir.

Geleneksel Türk Okçuluğu ve Modern Okçuluk Farkı

Modern okçuluktaki pratikler geleneksel okçuluktan farklıdır ve ekipman da bu yönde farklılaşmıştır. Klasik okçulukta amaç düşmanı herhangi bir yerinden vurmak ve etkisiz hale getirmekken, spor okçuluğunda amaç spesifik bir hedefi vurmaktır.